Rozdział 1

Nie byłam pewna tej przeprowadzki. Zwyczajnie przyzwyczaiłam się do życia  w tym małym miasteczku. A tu nagle przychodzą rodzice z nowiną, że kupili ruderę pod adresem zadupie. To jest moje wyobrażenie domku w na wsi. Jednak słowo się rzekło. Właśnie jedziemy do jakiegoś zapomnianego przez Boga miejsca. Chociaż to nie ja powinnam narzekać. Mój brat ma 26 lat i nadal mieszka z rodzicami, ja mam 20 lat i właśnie dowiedziałam się, że zdałam na mój wymarzony kierunek studiów. Musiałam poczekać rok, ponieważ za pierwszym podejściem zabrakło mi 2 punktów, aby przejść rekrutację. I tu powinieneś się zastanowić skąd o tym wiem. Przecież jest marzec… Powiem Ci później, ponieważ właśnie zdałam sobie sprawę, że Ty nawet nie wiesz jak wyglądam. Przepraszam, już piszę. Mam blond włosy, niebieskie oczy, 1,65 wzrostu i raczej drobną budowę. Dla ułatwienia dodam obraz mojego przyjaciela, który jest początkującym malarzem. Muszę przyznać, że postarał się i moja kopia jest dość  wierna:

Możesz bez obaw mówić mi po imieniu. Jestem Adrienne. O moim bracie, Mike’u opowiem ci później. Na początek wystarczy, że będziesz wiedział jak wygląda:

- Co macie takie miny?- pytanie ojca wydało mi się dziwne. Przecież to przez ten szalony pomysł o przeprowadzce. Sama nie wiem czy powinnam to traktować jako sugestię? Czy moi idealni rodzice tą przeprowadzką chcieli się nas pozbyć? - Już niedługo będziemy na miejscu. Powinno wam się spodobać - zapewnienie ojca powinno podnieść mnie na duchu, tymczasem zaniepokoił mnie wyraz jego twarzy. I dlaczego powiedział:  „powinno wam”?

- Chyba nam - poprawiłam, bo ta sytuacja była coraz bardziej dziwna. Nie otrzymałam odpowiedzi, ale uznałam, iż jest to wynik tego, że mama zatrzymała samochód. Stanęliśmy przed tym:

- I co podoba się? To jest wasz dom. My z mamą będziemy was oczywiście odwiedzać i sami możecie przyjeżdżać kiedy chcecie. Proszę nie traktujcie tego…

- Jak to nasz!? - wykrzyknęliśmy równocześnie. -Wyrzucacie nas z domu? - nie mogłam w to uwierzyć, a więc jednak sprawdziły się moje przypuszczenia.

- Nie daliście mi dokończyć  - powiedział tata. -My chcemy tylko, abyście się usamodzielnili - mówiąc to wyciągnął nasze walizki, pocałował nas i wsiadł do samochodu. To samo zrobiła mama. Odjechali i zostawili nas na podjeździe. Oboje staliśmy osłupiali.

- Nie wierzę - usłyszałam szept Mike’a i uświadomiłam sobie, że mam w ręce klucze do naszego nowego domu.