Rozdział 2

                No nie wierzę. Wyrzucili nas z domu! Moja irytacja sięgała już szczytu.

- Siostra, spokojnie. Przynajmniej mamy dach nad głową i na pewno sobie jakoś poradzimy - ta… Mike i jego wieczny optymizm.

- No niby gdzie chcesz pracować? W ogóle jak to zadupie się nazywa?!

- Coś się wymyśli, a teraz otwieraj tą ruderę, bo zimno mi jest.

                Drżącymi rękoma wkładałam klucze do zamka od drzwi. Gdy je odkluczyłam i pchnęłam, zobaczyłam wnętrze wystrojone w bardzo dobrym guście. Nie powiem, zrobiło to na mnie jak i na moim kochanym bracie ogromne wrażenie. Z zewnątrz wygląda jak rudera, ale gdy otwierasz zwykłe drzwi, wchodzisz do pięknego mieszkania pełnego różnych kolorów, idealnie dopasowanych do siebie.

- Mike, ale tu pięknie... - słyszałam tylko jego przytaknięcie. 

                Żebyście mogli sobie wyobrazić jak wygląda to mieszkanie, wstawię kilka zdjęć.

~Korytarz~

~Kuchnia~

~Salon~

                Przepiękne, prawda?

- Siostra, ja zajmuję ten pokój! - usłyszałam głos znajdującego się już na piętrze brata.

                Szybko pobiegłam w miejsce dobiegających odgłosów.  Zabrakło mi tchu, kiedy zobaczyłam jego pokój i swój.

Pokój Mike'a

A to jest mój pokój.

- Skąd rodzice mieli na to pieniądze?

-Pewno już od dawna to szykowali i przy okazji wzięli kredyt - odpowiedział rzeczowo Mike.

- Nie zdziwiłabym się - rzuciłam. Nagle wpadł mi  do głowy pomysł i zmieniłam swój uśmiech na bardziej słodki.  - Braciszku, nie chcesz przynieść swojej młodszej siostrze walizki?

-Dobra, już idę.

                Gdy dostałam swoje torby, rozpakowałam się szybko i powędrowałam do kuchni, bo przecież obiadokolacja sama się nie zrobi. Po dziesięciu minutach myślenia, udało mi się przygotować składniki na dzisiejsze jedzenie.

-Adi, kiedy kolacja?- usłyszałam głos Mike'a. Adi, tak nazywa mnie mój brat, żeby było szybciej. Już nawet się przyzwyczaiłam.

- Daj mi jeszcze 15 minut.

-Oki.

***

-To było przepyszne.

-Cieszę się, ale to była tylko zwykła jajecznica ze szczypiorkiem, cebulą i boczkiem.

-Oj tam, marudzisz. Twoje jedzenie jest najlepsze.

-W domu, kiedy mieszkaliśmy z rodzicami, ja gotowałam, a ty ciągle marudziłeś!

-Ale teraz nie mogę narzekać, a przy okazji robiłem to tylko na złość - zaczął się śmiać.

-Wiesz, co? Idę się przejść. Idziesz ze mną?

- Nie, bo zaraz zaczyna się mój ulubiony serial.

-Taa...  Dragon Ball. Też mi serial - pokręciłam głową. Dzieciak w ciele dwudziestosześciolatka.

Zamknęłam za sobą drzwi i stanęłam na krawężniku. Ciekawe, w którą stronę mam iść? Wybrałam prawą stronę. Nie wiem, ile szłam tą drogą przed siebie. Mijałam tylko dom za domem, gdy nagle doszłam do znaku z nazwą wsi. Nabi. Więc tak nazywa się ta dziura?

No nic, powoli wracałam w stronę domu, gdy zobaczyłam mały plac zabaw, a na środku huśtawkę. Podeszłam, usiadłam i lekko zaczęłam odpychać się nogami. Odchyliłam głowę do tyłu i wbiłam swój wzrok w gwiaździste niebo. Piękna noc i ładny, słoneczny dzień się zapowiada - pomyślałam sobie. Chwile potem do moich uszu doszły dźwięki stawianych kroków na drodze pełnej małych kamieni. Odwróciłam głowę i moimi niebieskimi oczyma wyczekiwałam, aż coś lub ktoś wyłoni się zza drzew.

Zobaczyłam go…