Tulipany

     Róże wszelakich odcieni. Pełna paleta barw; od uprzejmie żółtych, skończywszy na niewinnie białych. Upajający i przyjemny zapach, jeszcze ładniejszy estetyczny efekt. Patrząc na w pełni rozwinięty kwiat, można z łatwością zapomnieć o ostrych kolcach. Teraz gerbery o pełnych i podłużnych płatkach, z ciemniejszym i mięciutkim środkiem. Intensywnie czerwone, jak i jaśniejsze, oczywiście. Ledwo wyczuwalny zapach nie jest ważny, jeśli spojrzy się na tak rozległy kwiatostan. Całe wrażenie piękna potęgują rozłożyste, idealnie ułożone płatki. A teraz przyszedł czas na tulipany. Urocze kwiaty, są one oznaką wdzięczności i sympatii. Ich nierozłożone, pełne płatki zwieńczone na brzegach sprawiają bardzo zachwycające wrażenie.

     Każdy kwiat należał do bukietu, który był przystrojony i odpowiednio ułożony, tworząc w ten sposób niepowtarzalną kompozycję.

     To właśnie ja odbierałam wszystkie bukiety od przybyłych gości. Było ich sporo, więc trud sprawiało mi utrzymanie wszystkich kwiatów w obu dłoniach.

     Obok mnie znajdowała się moja przełożona. Rozmawiała w tym momencie z jednym z pracowników naszej redakcji. Właśnie dzisiaj Elizabeth, emerytowana redaktor naczelna, obchodziła swoje osiemdziesiąte urodziny. Uśmiechała się do swojego rozmówcy, uprzejmie odpowiadając na pytania. W takim razie on na pewno należał do jednych z reporterów. Już niedługo musiał powstać artykuł o naszej kochanej Lizzy.

     Impreza dobiegała końca, a ja zastanawiałam się nad tematem mojego kolejnego artykułu. Musiałam teraz dać z siebie wszystko i znaleźć jakiś punkt zaczepienia, sugestię, podpowiedź czy pomysł. Niestety trzeba było pomyśleć nad czymś oryginalnym i niebanalnym.

     Z nieznacznym zamyśleniem, wkładałam bukiety do wazonów z wodą, traktując tą czynność machinalnie i bez głębszego zastanawiania się. Nagle drgnęłam, słysząc głos starszej jubilatki Lizzy.

     - Nie przepadam za kwiatami, powinnam była otwarcie to oznajmić - powiedziała, podchodząc wolnym krokiem w stronę jednego z bukietów. Widziałam, że kobiecie szklą się oczy i z sentymentem dotyka dłonią bukietu żółtych tulipanów.

     - A właściwie ich nie lubię, wiesz Lily?  - dodała po krótkiej chwili, podnosząc na mnie wzrok i uśmiechając się w taki sposób, którego trudno mi nawet zapomnieć do dzisiaj. Przemawiał przez niego niezmierny smutek, a także niespełniona miłość. W jej jasnych, spłowiałych już oczach, gdzieś głęboko na dnie, tliła się iskierka melancholii.

     Po takim wyznaniu, włączyła się u mnie funkcja ciekawskiej dziennikarki, którą właściwie byłam. Nie zadawałam jednak żadnych pytań, będąc pewna, że Elizabeth rozpocznie swoją opowieść. Często opowiadała o swoim życiu, jednak żadna wypowiedziana przez nią historia nie była wymawiana dwukrotnie. Ja tym razem zostałam wyróżniona i jako jedyna mogłam usłyszeć jej relację.    

     - Życie z całą pewnością nie ma większego sensu. Trzeba jednak znaleźć coś, co cię zainteresuje. Tak, jak ty znalazłaś ten kwiat, tak ja znalazłem ciebie... Właśnie te słowa Johna najbardziej utkwiły w mojej pamięci - zaczęła Elizabeth, siadając wygodniej. Spoglądałam na nią w skupieniu, starając się uchwycić każdą drobnostkę, każdy szczegół jej wypowiedzi. - Poznałam go zupełnie przypadkowo. Wszystko działo się tuż po wojnie. Wtedy było zupełnie inaczej.. - starsza pani zatrzymała się w tym momencie, aby westchnąć cicho. Uśmiechnęłam się do niej, chcąc zachęcić w ten sposób do dalszej opowieści. - Wiesz, Lily, że moją drugą pasją, oprócz pisania jest malarstwo. - Na jej słowa kiwnęłam tylko głową. Pamiętam, jak opowiadała inną historię o jej niespełnionym hobby. Teraz robiła to tylko dla przyjemności. - Moim marzeniem było dostanie się do szkoły artystycznej.. Zmierzałam właśnie w kierunku uczelni, w której odbywał się egzamin. Musiałam na nim namalować trzy obrazy różnymi stylami. Cały egzamin trwał kilka godzin z przerwami, na których warto było słuchać starszych studentów. Podpowiadali oni, co może się spodobać egzaminatorom, który przepada za dywizjonizmem, a który woli zwykły węgiel...

     Jednak, kiedy od mojego marzenia dzieliły mnie zaledwie dwie przecznice, usłyszałam głos mężczyzny: Cześć. Spojrzałam na niego i od razu wiedziałam, że to właśnie ten młody mężczyzna jest mi pisany. Nie widziałam go wcześniej, ale wydawał mi się dość znajomy. Czy myślałaś kiedykolwiek, że dzięki jednemu słowu będziesz pewna już wszystkiego? Ja byłam. To jego "cześć" było zwykłe. Prostolinijne. Z pozoru nic nie znaczące, nieważne, odruchowe. Jednak wyrażało znacznie więcej i to właśnie ja byłam w stanie dostrzec większe znaczenie w tym słowie. Tak właśnie poznałam Johna. Potem zaprosił mnie na herbatę z cytryną. I to była najlepsza herbata, jaką kiedykolwiek piłam. Nie poszłam już na egzamin. Nie okazał się być dla mnie aż tak istotny.

    Spotykaliśmy się długo, spacerowaliśmy po łące. Było lato i rosły właśnie niezapominajki. Cała łąka w  nich rozkwitała. Sięgnęłam dłonią po fiołka, którego tak trudno znaleźć. "Tak, jak ty znalazłaś ten kwiat, tak ja znalazłem ciebie.."

     Może i straciłam moje marzenie, jednak dostałam inne. Takie, o którego spełnienie nigdy wcześniej nie prosiłam Boga. John był pustką w mojej głowie. Przestrzenią w moim łóżku. Był ciszą między tym, co pomyślę i tym co powiem. Był moją nocną marą i porankiem, kiedy robiło się już jasno. Gdy wszystko się kończyło, on stanowił początek. John był moimi myślami, moim sercem, moją duszą.

     Pamiętam jeden dzień, tak jakby to zdarzyło się wczoraj. Czekałam na mojego Johna jak zawsze, przy kawiarni. Byłam zmęczona trudami dnia, jednak perspektywa spotkania się z nim była dla mnie priorytetem. Nagle go zauważyłam. Trzymał w dłoniach żółte tulipany... Wtedy to były moje ulubione kwiaty. Potem wszystko stało się tak szybko; pędzący wóz, głośny huk, krew i odgłos tępego upadku na drogę. Czyjś donośny krzyk. Dopiero później zdałam sobie sprawę, że to ja byłam sprawcą tego dźwięku.

     Podbiegłam do Johna szybko. Widziałam, jak strużka krwi wydobywa się z jego niedomkniętych ust, które nadal były wykrzywione w czułym uśmiechu. Jego oczy, na wpół otwarte, spoglądały na mnie bez wyrazu, życia, żadnego uczucia. Wiem, że obraz jego twarzy powoli rozmywał się przede mną, a słone krople spływały bezdźwięcznie po moich policzkach.

     Dookoła leżały pobrudzone szkarłatą krwi żółte tulipany.

     - Teraz wiesz, moja Lily, dlaczego nie przepadam za kwiatami.