Rozdział 8

Po krótkiej chwili namysłu, zeszłam na dół i otworzyłam drzwi wejściowe, gdzie czekał Nick. Spojrzał na mnie tymi swoimi pięknymi oczyma i już w tej chwili mogłabym mu wszystko wybaczyć. Mimo to pragnęłam usłyszeć jego wyjaśnienia.
- Chciałeś mi coś wyjaśnić? - odezwałam się pierwsza.
- Tak - chwile się nad czymś zastanawiał. - To całe zajście w clubie, które widziałaś, to była jedna wielka pomyłka. Jakaś dziewczyna, która się upiła, rzuciła się na mnie i zaczęła mnie całować, a gdybym ją odepchnął, stratowali by tą laskę - słuchałam go spokojnie, ale w duszy coś mnie zaczęło boleć. - Zrozum to całe zajście nic dla mnie nie znaczyło. Proszę, powiedz coś.
- A co mam powiedzieć... że ci wierzę? -  uśmiechnęłam się do niego, zadając pytanie. 

Od początku wszystko zacząłem jej tłumaczyć i miałem nadzieję, że mi uwierzy, bo nie chciałem stracić Adrienne przez tą głupią laskę. I udało mi się, ale do końca nie byłem tego pewien. Mimo wszystko cieszyłem się jak głupi, gdy dziewczyna mi wybaczyła. 

- Dziękuje ci, że mnie wysłuchałaś i dałaś jeszcze jedną szansę  - obiecałem sobie, że już nigdy nie popełnię żadnego błędu. Związek z Adrienne był najlepszą rzeczą, jaka mogła mnie spotkać. Podświadomie czułem, że kolejnej szansy nie dostanę. A tą wykorzystam jak najlepiej.

Nie wiedziałam czy dobrze robię, ale czas pokaże. Będzie mi trudno na nowo zaufać Nick’owi. Wydaje mi się jednak, że gram o wysoką stawkę - o szczęście u boku faceta, którego kocham. Jestem trochę zagubiona, bo nie usłyszałam żadnej deklaracji od Nick’a. Nie mam pewności czy dobrze ulokowałam swoje uczucia. Jedno wiem na pewno: nie chcę cierpieć przez faceta.

- Musisz już iść. Nie chcę żebyś obudził Mike’a - powiedziałam, bo to był ciężki dzień i bardziej chodziło mi o to, że chciałam się wykąpać. 
Nadal nie wierzyłam w to, że dam radę usnąć. Łatwo więc można się domyślić jakie było moje zdziwienie, gdy rano obudził mnie dzwonek telefonu. Zaspana odebrałam i od razu do pionu postawił mnie krzyk koleżanki:

- Już dziesięć minut stoję pod drzwiami! Dzwonie, pukam i nic. Przyjechałam zobaczyć jak się urządziłaś.

- A która jest godzina?- wyjąkałam, bo oczy nadal mi się zamykały.

- Ty się o godzinę lepiej nie pytaj. Otwórz te cholerne drzwi. - baaardzo ciężko było pożegnać się z cieplutką kołderką, ale cóż siła wyższa. – Witaj śpiąca królewno – powitalny uścisk zabrał mi całe powietrze, ale jaką radość sprawiła mi ta niezapowiedziana wizyta Kate.

- Jak się cieszę, że przyjechałaś – powiedziałam patrząc jej w oczy. Ku mojemu zdziwieniu twarz dziewczyny wykrzywił brzydki grymas, do tego dołożyła jeszcze machanie rękami, jakby odganiała się od natrętnej muchy. Nie mogłam zrozumieć, o co jej chodzi. Zauważyła moją zdziwioną minę i wypaliła:

- Z paszczy ci jedzie. – jak zawsze bardzo bezpośrednia. - Weź idź się umyj a ja przewietrzę pokój. Chciałam udać obrażoną, ale kochałam tą wariatkę nad życie. Dlatego śmiejąc się poszłam do łazienki. Ten dzień zapowiadał się naprawdę cudownie.

Rozdział powstał przy pomocy Tiny- dziękuję ci :D